Środki redukujące wodę będące kwasami polikarboksylowymi mogą napotykać wiele problemów w praktycznych zastosowaniach. Wyliczmy teraz typowe problemy spotykane w zastosowaniach inżynierskich i ich rozwiązania.

Pierwszą z nich jest zawartość błota w piasku. Gdy zawartość błota w piasku jest wysoka, stawka obniżki podatku dla środka zmniejszającego zawartość wody w postaci kwasu polikarboksylowego jest znacznie zmniejszona, a zmiana nie jest oczywista w przypadku zwiększenia zawartości. Rozwiązanie: Użyj tej partii piasku do zwykłego betonu niskiej jakości; ściśle kontrolować zawartość błota w piasku i wymagać, aby zawartość błota była co najmniej mniejsza niż 2%.

Drugim jest niezgodność piasku i środka redukującego wodę na bazie kwasu polikarboksylowego. Gdy gradacja, zawartość błota i zawartość błota w piasku spełniają wymagania, nie rozpuszcza się on w środku zmniejszającym ilość wody w postaci kwasu polikarboksylowego, a piasek ma pewną ilość. Skład chemiczny jest sprzeczny ze składem środka zmniejszającego ilość wody w postaci kwasu polikarboksylowego i wymieszany beton nie ma płynności. Rozwiązanie: Dla każdej partii piasku wprowadzanej na plac budowy, jeśli wskaźniki fizyczne są prawidłowe, należy ponownie sprawdzić skład mieszanki betonowej, aby usunąć nierozpuszczalny piasek z placu budowy. Wtedy utrata opadu betonu jest szybka, co wymaga od producenta środka redukującego wodę dodania środka zatrzymującego opad, a następnie wykorzystania surowców na miejscu do przeprowadzenia ponownego testu proporcji mieszanki w celu dostosowania utraty opadu do wymagań konstrukcyjnych.

Ostatnim zjawiskiem jest zjawisko zaciekania betonu. W warunkach deszczowych wylano beton C50 i wyładowano beton z cysterny w dobrym stanie, jednak po wibrowaniu betonu nastąpiło krwawienie i segregacja. Rozwiązanie: Zmniejszyć zużycie wody, wydłużyć czas mieszania, zmniejszyć zawartość do 0,1%, beton wibrowany nie przecieka i wykonać próbki betonu o wytrzymałości na ściskanie 28 dni, aby osiągnąć wytrzymałość projektową.