Data postu: 24, kwiecień, 2023
Lignosulfonian sodujest naturalnym polimerem. Jest to produkt uboczny produkcji miazgi, który jest polimerem 4-hydroksy-3-metoksybenzenu. Ma silną dyspergowalność. Ze względu na różne masy cząsteczkowe i grupy funkcjonalne ma różne stopnie dyspergowalności. Jest to powierzchniowa substancja czynna, którą można zaadsorbować na powierzchni różnych cząstek stałych i może prowadzić wymianę jonów metali. Ma również różne grupy aktywne w swojej strukturze, dzięki czemu może wytwarzać kondensację lub wiązanie wodorowe z innymi związkami.
Ze względu na specjalną strukturę,lignosulfonian soduMa właściwości fizykochemiczne powierzchni, takie jak dyspersja, emulgowanie, soolukalizacja i adsorpcja. Zmodyfikowane produkty są wykorzystywane jako mineralny środek powierzchniowo czynny powierzchniowo odżywczego, a proces produkcji był dojrzały.

Zasada aplikacjilignosulfonian sodu:
Liczba łańcuchów węglowych różni się znacznie w zależności od różnych materiałów ekstrahowanych z ligniny. Niektóre są odpowiednie do produkcji nawozów, a niektóre są odpowiednie do dodatków do pestycydów. Zawiera różnorodne funkcje aktywne, dyspergowalność i chelatację, które są łatwe do połączenia z elementami metalowymi w celu utworzenia stanu chelate, poprawy właściwości fizycznych i chemicznych elementów składników odżywczych metalu, oszczędzanie kosztów i poprawa wydajności. Adsorpcja i właściwości wolnego uwalniania ligniny mogą lepiej utrzymać skuteczność nawozu chemicznego i powoli uwolnić się. Jest to dobry materiał na powolne uwalnianie do organicznego nawozu złożonego. Lignina jest rodzajem wielopierpliwego makrocząsteczkowego związku organicznego zawierającego wiele grup ujemnych, która ma silne powinowactwo do jonów metali o wysokiej wartości w glebie.
Lignosulfonian sodumoże być również stosowany do przetwarzania pestycydów. Lignina ma dużą powierzchnię właściwą i zawiera różne grupy aktywne, które mogą być stosowane jako środek spowolnienia pestycydów.
Istnieją różnice w strukturze między ligniną w roślinach a ligniną po separacji. Nowo wytworzona ściana komórkowa podziału komórek roślinnych jest cienka i bogata w kwaśne polisacharydy, takie jak pektyna, która stopniowo wytwarza celulozę i hemicelulozę. Komórki różnicują się w różne unikalne komórki ksylu (włókna drewna, tracheidy i naczynia itp.). Po powstaniu warstwy S1 ściany wtórnej lignin zaczyna tworzyć się z narożników ściany pierwotnej. Zjawisko to jest ogólnie nazywane lignifiifikacją. Wraz z dojrzałością tkanki roślinnej lignifikacja rozwija się w kierunku warstwy międzykomórkowej, ściany pierwotnej i ściany wtórnej. Lignina jest stopniowo osadzana w ścianach komórkowych i między komórkami wiążącymi razem. Podczas lignifikacji ścian komórkowych rośliny lignina wnika do ścian komórkowych, zwiększając twardość ścian komórkowych, promując tworzenie tkanek mechanicznych oraz zwiększając wytrzymałość mechaniczną i nośność komórek roślinnych i tkanek; Lignina sprawia, że ​​ściana komórkowa jest hydrofobowa i czyni komórki roślinne, zapewniając niezawodną gwarancję transportu wody, minerałów i substancji organicznych w organizmie roślin; Infiltracja ligniny do ściany komórkowej również obiektywnie tworzy barierę fizyczną, skutecznie zapobiegając inwazji różnych patogenów roślin; Zapobiega to przenikaniu wody ksylemu, a jednocześnie umożliwia przetrwaniu roślin lądowych w stosunkowo suchym środowisku, co zwiększa odporność na chorobę rośliny. Lignina odgrywa rolę w wiązaniu celulozy, hemicelulozy i soli nieorganicznych (głównie krzemianu) w roślinach.
Czynniki wpływające na rozkład ligniny obejmują pH gleby, wilgoć i warunki klimatyczne. Inne czynniki, takie jak dostępność azotu i mineralogii gleby, mają również wpływ. Adsorpcja tlenków Fe i AL na ligninie może zmniejszyć rozkład ligniny.