Data postu: 24 kwietnia 2023 r
Lignosulfonian sodujest naturalnym polimerem. Jest produktem ubocznym wytwarzania masy celulozowej, będącym polimerem 4-hydroksy-3-metoksybenzenu. Ma silną dyspergowalność. Ze względu na różne masy cząsteczkowe i grupy funkcyjne ma różny stopień dyspergowalności. Jest substancją powierzchniowo czynną, która może być adsorbowana na powierzchni różnych cząstek stałych i może prowadzić wymianę jonową metalu. Posiada również w swojej strukturze różne grupy aktywne, dzięki czemu może powodować kondensację lub wiązania wodorowe z innymi związkami.
Ze względu na swoją specjalną konstrukcję,lignosulfonian soduma powierzchniowe właściwości fizykochemiczne, takie jak dyspersja, emulgacja, solubilizacja i adsorpcja. Zmodyfikowane produkty są stosowane jako mineralne środki powierzchniowo czynne, a proces produkcji jest dojrzały.

Zasada stosowanialignosulfonian sodu:
Liczba łańcuchów węglowych różni się znacznie w zależności od różnych materiałów ekstrahowanych z ligniny. Niektóre nadają się do produkcji nawozów, a niektóre nadają się do dodatków do pestycydów. Zawiera różnorodne aktywne funkcje, dyspergowalność i chelatację, które można łatwo łączyć z pierwiastkami metalowymi, tworząc stan chelatowy, poprawiający właściwości fizyczne i chemiczne metalicznych pierwiastków odżywczych, oszczędzający koszty i poprawiający wydajność. Właściwości adsorpcji i powolnego uwalniania ligniny mogą lepiej utrzymać skuteczność nawozów chemicznych i spowodować ich powolne uwalnianie. Jest dobrym materiałem o powolnym uwalnianiu do organicznych nawozów wieloskładnikowych. Lignina jest rodzajem policyklicznego wielkocząsteczkowego związku organicznego zawierającego wiele grup ujemnych, który wykazuje silne powinowactwo do jonów metali wysokowartościowych w glebie.
Lignosulfonian sodumoże być również stosowany do przetwarzania pestycydów. Lignina ma dużą powierzchnię właściwą i zawiera różnorodne grupy aktywne, które można stosować jako środek opóźniający uwalnianie pestycydów.
Istnieją różnice w budowie ligniny występującej w roślinach i ligniny po oddzieleniu. Nowo wytworzona ściana komórkowa podziałów komórek roślinnych jest cienka i bogata w kwaśne polisacharydy, takie jak pektyna, które stopniowo wytwarzają celulozę i hemicelulozę. Komórki różnicują się w różne unikalne komórki ksylemu (włókna drzewne, tchawice i naczynia itp.). Kiedy tworzy się warstwa S1 ściany wtórnej, w narożnikach ściany pierwotnej zaczyna tworzyć się lignina. Zjawisko to ogólnie nazywa się lignifikacją. Wraz z dojrzewaniem tkanki roślinnej, zdrewnienie rozwija się w kierunku warstwy międzykomórkowej, ściany pierwotnej i ściany wtórnej. Lignina stopniowo osadza się w ścianach komórkowych i pomiędzy nimi, wiążąc komórki ze sobą. Podczas lignifikacji ścian komórkowych roślin lignina wnika w ściany komórkowe, zwiększając twardość ścian komórkowych, sprzyjając tworzeniu tkanek mechanicznych oraz zwiększając wytrzymałość mechaniczną i nośność komórek i tkanek roślinnych; Lignina nadaje ścianom komórkowym hydrofobowość i sprawia, że ​​komórki roślinne stają się nieprzepuszczalne, zapewniając niezawodną gwarancję transportu wody, minerałów i substancji organicznych na duże odległości w organizmie rośliny; Infiltracja ligniny do ściany komórkowej również obiektywnie tworzy barierę fizyczną, skutecznie zapobiegając inwazji różnych patogenów roślinnych; Zapobiega wyciekaniu wody przez cząsteczki przewodzące w ksylemie, a jednocześnie umożliwia roślinom lądowym przetrwanie w stosunkowo suchym środowisku, co zwiększa odporność rośliny na choroby. Lignina odgrywa rolę w wiązaniu celulozy, hemicelulozy i soli nieorganicznych (głównie krzemianów) w roślinach.
Czynniki wpływające na rozkład ligniny obejmują pH gleby, wilgotność i warunki klimatyczne. Wpływ mają również inne czynniki, takie jak dostępność azotu i mineralogia gleby. Adsorpcja tlenków Fe i Al na ligninie może zmniejszyć rozkład ligniny.