کاهنده آب دارای مزایایی مانند بهبود کارایی بتن، کاهش مصرف آب، افزایش مقاومت و بهبود دوام بتن می باشد. اما در روش محاسبه میزان کاهنده آب به راحتی می توان از جذب مواد پودری در سنگدانه های بتن روی کاهنده های آب چشم پوشی کرد. خروجی کاهنده آب بتن کم مقاومت کم است و مواد پودری در سنگدانه پس از جذب ناکافی است. با این حال، دوز کاهنده آب بتن با مقاومت بالا نسبتاً زیاد است و میزان جذب پودر در سنگدانه تفاوت چندانی با پودر کم مقاومت ندارد که باعث می شود دوز کاهش دهنده آب با مقاومت بالا کم شود.

هنگام طراحی نسبت مخلوط، دوز کاهش دهنده آب درست است، نه خیلی زیاد یا خیلی کم، که برای کنترل تولید راحت است و ثبات کیفیت بتن را تضمین می کند. این هدفی است که توسط تکنسین های بتن دنبال می شود. با این حال، چه مواد اولیه بتن مورد استفاده طبیعی یا مصنوعی باشد، ناگزیر برخی از مواد پودری وارد می‌شوند. بنابراین هنگام طراحی نسبت اختلاط، مواد پودری مواد اولیه بتن هنگام محاسبه دوز کاهش‌دهنده آب باید در نظر گرفته شود.

قبل از محاسبه دوز کاهنده آب، نسبت مخلوط و دوز کاهنده آب بتن معیار توسط آزمایشات تعیین می شود و سپس حجم کل پودر بتن با توجه به نسبت مخلوط بتن محاسبه می شود و دوز کاهش دهنده آب محاسبه می شود. سپس دوز محاسبه شده برای محاسبه دوز کاهش دهنده آب سایر درجه های قدرت استفاده می شود.

با استفاده گسترده از ماسه ماشینی و افزایش مواد پودری، پودر مقدار معینی کاهنده آب را جذب یا مصرف می کند. محاسبه مقدار کاهنده آب با استفاده از محتوای پودر کل مواد اولیه بتن، کنترل آسان‌تری دارد و نسبتاً علمی‌تر است.