هوای گرم

در شرایط آب و هوایی گرم، بر مدیریت زمان گیرش بتن و به حداقل رساندن اتلاف رطوبت از محل قرارگیری تاکید می شود. ساده ترین راه برای خلاصه کردن توصیه های هوای گرم برای ساخت روکش، کار در مراحل (پیش قرار دادن، قرار دادن و پس از قرار دادن) است.

ملاحظات آب و هوای گرم در مرحله پیش از جاگذاری شامل برنامه ریزی ساخت و ساز، طراحی مخلوط بتن و تهویه دال پایه است. مخلوط‌های روکش بتنی که با سرعت خون‌ریزی کم طراحی شده‌اند، به‌ویژه در برابر مسائل رایج هوای گرم مانند انقباض پلاستیک، پوسته شدن و زمان گیرش ناسازگار حساس هستند. این مخلوط ها عموماً دارای نسبت آب به مواد سیمانی کم (w/cm) و مقدار ریزدانه بالایی از سنگدانه ها و الیاف هستند. همیشه توصیه می شود که از یک مجموعه با درجه بندی خوب با بزرگترین اندازه ممکن برای برنامه استفاده کنید. این امر تقاضای آب و کارایی را برای محتوای آب معین بهبود می بخشد.

تهویه دال پایه یکی از مهمترین ملاحظات هنگام قرار دادن روکش ها در هوای گرم است. تهویه مطبوع بسته به طرح رویه متفاوت خواهد بود. روکش های چسبانده شده هم از تهویه دما و هم از رطوبت بهره می برند در حالی که فقط شرایط دما برای دال های چسبانده نشده لازم است.

برخی از ایستگاه های هواشناسی قابل حمل، شرایط محیطی را اندازه گیری می کنند و اجازه می دهند دمای بتن ورودی، نرخ تبخیر را در طول بتن ریزی فراهم کند.

تهویه رطوبت دال پایه برای تاپینگ های چسبانده شده، از دست دادن رطوبت از رویه را کاهش می دهد و می تواند با خنک کردن دال پایه به طولانی شدن زمان گیرش مخلوط رویه کمک کند. هیچ روش استانداردی برای تهویه دال پایه و هیچ روش تست استانداردی برای ارزیابی سطح رطوبت دال پایه آماده برای دریافت روکش وجود ندارد. پیمانکارانی که در مورد آماده سازی دال پایه در هوای گرم مورد بررسی قرار گرفتند، طیف وسیعی از روش های تهویه مطبوع موفق را گزارش کردند.

برخی از پیمانکاران سطح را با شلنگ باغچه خیس می کنند در حالی که برخی دیگر دوست دارند از یک واشر فشار برای کمک به تمیز کردن و فشار دادن آب به منافذ سطح استفاده کنند. پس از خیس کردن سطح، پیمانکاران تغییرات گسترده ای را در زمان خیساندن یا تهویه گزارش می دهند. برخی از پیمانکارانی که از واشرهای برقی استفاده می کنند، بلافاصله پس از خیس شدن و حذف آب اضافی از سطح، اقدام به قرار دادن رویه می کنند. بسته به شرایط خشک شدن محیط، سایرین سطح را بیش از یک بار خیس می کنند یا سطح را با پلاستیک می پوشانند و بین دو تا 24 ساعت قبل از برداشتن آب اضافی و قرار دادن مخلوط رویه، آن را حالت می دهند.

دمای دال پایه نیز ممکن است نیاز به تهویه داشته باشد اگر بطور قابل ملاحظه ای گرمتر از مخلوط رویه باشد. دال پایه داغ می تواند با کاهش کارایی آن، افزایش تقاضای آب و تسریع زمان گیرش، تأثیر منفی روی مخلوط رویه بگذارد. تهویه دما بر اساس جرم دال موجود می تواند دشوار باشد. مگر اینکه دال محصور یا سایه دار باشد، گزینه های کمی برای کاهش دمای دال پایه وجود دارد. پیمانکاران در جنوب ایالات متحده ترجیح می دهند سطح را با آب خنک خیس کنند یا مخلوط رویه را در شب یا هر دو قرار دهند. پیمانکاران مورد بررسی قرار دادن پوشش را بر اساس دمای بستر محدود نکردند. ترجیح داده شده در شب و تهویه رطوبت، بر اساس تجربه. در مطالعه‌ای روی روکش‌های چسبانده شده در تگزاس، محققان دمای دال پایه را در طول تابستان در نور مستقیم خورشید 140 درجه فارنهایت یا بالاتر گزارش کردند و توصیه کردند از قرار دادن رویه‌ها در زمانی که دمای بستر بیش از 125 درجه فارنهایت است، خودداری شود.

ملاحظات آب و هوای گرم در مرحله جاگذاری شامل مدیریت دمای تحویل بتن و از دست دادن رطوبت از روی دال در طول فرآیند تکمیل است. رویه های مشابهی که برای مدیریت دمای بتن برای دال ها استفاده می شود را می توان برای روکش ها نیز دنبال کرد.

علاوه بر این، از دست دادن رطوبت از رویه بتنی باید نظارت و به حداقل برسد. به جای استفاده از برآوردگرهای آنلاین نرخ تبخیر یا داده های ایستگاه هواشناسی مجاور برای محاسبه میزان تبخیر، یک ایستگاه هواشناسی دستی باید در ارتفاع حدود 20 اینچ بالاتر از سطح دال قرار گیرد. تجهیزاتی در دسترس هستند که می توانند دمای هوای محیط و رطوبت نسبی و همچنین سرعت باد را اندازه گیری کنند. این دستگاه ها فقط باید دمای بتن را وارد کنند تا به طور خودکار میزان تبخیر محاسبه شود. زمانی که نرخ تبخیر از 0.15 تا 0.2 پوند بر ثانیه بر ساعت فراتر رفت، باید برای کاهش نرخ تبخیر از سطح رویه اقدام کرد.