تجزیه و تحلیل نشان می دهد که وقتی زمان خارج از ماشین کوتاه است، انبساط دوغاب سیمان ابتدا افزایش می یابد و سپس با افزایش دما کاهش می یابد. دلیل این پدیده این است که دما هم بر میزان هیدراتاسیون سیمان و هم بر سرعت جذب فوق روان کننده تأثیر می گذارد. هنگامی که دما افزایش می یابد، هر چه سرعت جذب مولکول های فوق روان کننده سریع تر باشد، اثر پراکندگی اولیه بهتر خواهد بود. در عین حال، سرعت هیدراتاسیون سیمان تسریع می شود و مصرف عامل کاهنده آب توسط محصولات هیدراتاسیون افزایش می یابد که باعث کاهش سیالیت می شود. انبساط اولیه خمیر سیمان تحت تأثیر اثر ترکیبی این دو عامل است.

هنگامی که دمای آب اختلاط ≤10 درجه سانتیگراد باشد، سرعت جذب فوق روان کننده و سرعت هیدراتاسیون سیمان هر دو کم است. در این میان جذب عامل کاهنده آب بر روی ذرات سیمان عامل کنترل کننده است. از آنجایی که جذب عامل کاهنده آب بر روی ذرات سیمان زمانی که دما پایین است کند است، سرعت کاهش اولیه آب کم است که در سیالیت اولیه پایین دوغاب سیمان آشکار می شود.

زمانی که دمای آب اختلاط بین 20 تا 30 درجه سانتی گراد باشد، سرعت جذب عامل کاهنده آب و سرعت هیدراتاسیون سیمان به طور همزمان افزایش می یابد و سرعت جذب مولکول های عامل کاهنده آب بیشتر می شود. بدیهی است که در افزایش سیالیت اولیه دوغاب سیمان منعکس می شود. هنگامی که دمای آب اختلاط ≥40 درجه سانتیگراد باشد، میزان هیدراتاسیون سیمان به طور قابل توجهی افزایش می یابد و به تدریج به یک عامل کنترل کننده تبدیل می شود. در نتیجه، نرخ جذب خالص مولکول های عامل کاهنده آب (نرخ جذب منهای میزان مصرف) کاهش می یابد و دوغاب سیمان نیز کاهش آب کافی را نشان نمی دهد. بنابراین، اعتقاد بر این است که اثر پراکندگی اولیه عامل کاهنده آب زمانی بهترین است که آب اختلاط بین 20 تا 30 درجه سانتیگراد و دمای دوغاب سیمان بین 18 تا 22 درجه سانتیگراد باشد.